Wkrótce centrum polskiego hip-hopu przeniosło się do stolicy. Tu w pierwszej kolejności rozwinęła się tak zwana "uliczna" odmiana gatunku. Zaliczani do niej artyści w warstwie tekstowej portretowali głównie miejski krajobraz tak zwanych "blokowisk". Ten zapis świadomości hip-hopowej (nie tylko warszawskiej-w Poznaniu sporą rozpoznawalność środowiskową zyskał Peja wraz z formacją Slums Attack) subkultury stanowił ważne świadectwo reakcji młodego pokolenia na rzeczywistość po przemianach roku 1989. Istotnymi elementami przekazu literackiego tej twórczości były: wyobcowanie z konserwatywnych ram społecznych, nieufność wobec symbolicznie pojmowanego "systemu", oraz kontrkulturowy charakter głoszonych haset, zabarwionych przejętą od amerykańskich przedstawicieli "rapu gangsterskiego" nutką nihilizmu.
Do kluczowych dzieł polskiego rapu ulicznego należą długogrający debiut grupy Molesta ("Skandal" z 1998 roku) i oficjalny debiutancki longplay zespołu Warszafski Deszcz ("Nastukafszy" z 1999). Również w 1999 oficjalnie zadebiutowały ZIP Skład, Płomień 81 oraz nieco łagodniejsza w wyrazie i jednocześnie aspirująca do bardziej intelektualnego przekazu grupa Grammatik (wywodzący się z niej Noon na swoich solowych płytach zaprezentował najznakomitsze artystycznie przykłady rodzimego hip-hopu instrumentalnego).
Komentarze
Prześlij komentarz